Początki obecnej Szkoły Policealnej wiążą się ściśle z losami wyzwolonego w 1945 roku Elbląga. Przybywających zewsząd osadników przerażała sceneria zdewastowanego w 60% miasta.
Nowym mieszkańcom trzeba było zapewnić nie tylko warunki egzystencji, ale też dać pracę, stworzyć możliwości kształcenia dzieci, zaspokoić potrzeby zdrowotne. Koniecznym stało się jak najszybsze zorganizowanie placówek służby zdrowia. Było to zadanie niełatwe ze względu na niedostateczną ilość personelu medycznego oraz bazy lokalowej.
Po przezwyciężeniu wielu trudności jako pierwszy uruchomiony został Szpital przy ul. Związku Jaszczurczego, dysponujący 40-łóżkowym oddziałem wewnętrznym, 50-łóżkowym oddziałem chirurgicznym oraz 16 łóżkami na położnictwie. Wkrótce potem otwarto Szpital Zakaźny przy ul. Trybunalskiej, w którym było 125 łóżek. W 1947 roku Szpital ten przeniesiono do nowej siedziby przy ul. Żeromskiego, gdzie istniały warunki do stworzenia szpitala z większą liczbą oddziałów. Stale rozwijała się sieć placówek lecznictwa otwartego i zamkniętego, wzrastało więc zapotrzebowanie na kwalifikowane kadry medyczne.
Dynamiczny rozwój służby zdrowia przy jednoczesnym braku dopływu wykształconej kadry pielęgniarskiej spowodował konieczność utworzenia Szkoły Pielęgniarstwa.
Z inicjatywy Centralnego Zarządu PCK podjęto decyzję o powołaniu w Elblągu szkoły pielęgniarskiej. Szkoła taka, pod nazwą Ośrodka Szkolenia Młodszych Pielęgniarek PCK, rozpoczęła swoją działalność 1 marca 1951 r. Pierwszą bazą szkoły był budynek przy ul. Żeromskiego 22, w którym kształcono młodzież do 1975 roku.
Organizatorem i pierwszym dyrektorem Ośrodka była Stanisława Suchożebrska, zaś od 1 września 1951 roku do 1954 roku Zofia Sajnóg.
Na pierwszy kurs zakwalifikowano 110 słuchaczek. Nauka trwała 6 miesięcy. Obejmowała szereg przedmiotów teoretycznych oraz zajęcia praktyczne w oddziałach szpitalnych. Ówczesne grono pedagogiczne składało się w większości z lekarzy i pielęgniarek zatrudnionych w szpitalu:
- A. Bessert – wykładowca fizyki i chemii
- M. Wiśniewski- wykładowca higieny
- M. Dąbski- wykładowca anatomii
- F. Tłustochowicz – wykładowca Nauk o Polsce Współczesnej
- A. Luterkówna- wykładowca pielęgniarstwa
- H. Maniecka- wykładowca pielęgniarska
- J. Prusinowska – wykładowca pielęgniarstwa
Koniec sierpnia 1951 przyniósł pierwsze w dziejach szkoły egzaminy, które pomyślnie zdały 93 słuchaczki. Wśród wyróżniających się absolwentek znalazły się: Janina Nowak, Zofia Strug, Teresa Roth, Wanda Lewińska i Lidia Szpak. Ogółem Ośrodek Szkolenia Młodszych Pielęgniarek PCK przeprowadził w latach 1951-1952 trzy kursy, które ukończyło 265 słuchaczy.Stale rosnący deficyt kadry pielęgniarek sprawił, iż w Polsce powojennej podejmowano wszelkie próby pilnego uzupełnienia kwalifikacji osób pracujących w służbie zdrowia. Otwierano szkoły asystentek pielęgniarstwa, organizowano kursy dokształcające, jednakże postępujący rozwój medycyny, a co za tym idzie wzrastające wymagania w stosunku do personelu medycznego wymuszały poszukiwanie nowych form kształcenia. Te wzrastające wymagania sprawiły, iż szkoła nasza w dość krótkim czasie przeszła szereg zmian organizacyjnych.
Już w październiku 1952 r. resort zdrowia przekształcił Ośrodek Szkolenia w Szkołę Pielęgniarstwa PCK z rocznym cyklem nauczania. Działającą cztery lata Szkołę ukończyło 375 absolwentek podejmując pracę w elbląskich placówkach służby zdrowia. W tym czasie kierowanie Szkołą na okres dwu lat (1954-56) przejęła Halina Zabłocka. Za czasów jej dyrekcji dokonano pierwszego ceremoniału czepkowania-najważniejszej uroczystości dla przyszłych pielęgniarek. Pierwsze historyczne czapkowanie miało miejsce 4 grudnia 1954 r. Uczestniczyli w nim przedstawiciele Inspektoratu Wojewódzkiego PCK, oświaty, pracownicy szpitala – instruktorki oddziałowe i szkolne. Aktu czapkowania dokonały panie: Janina Moczydłowska, Natalia Fitek i Maria Paszkowska.
Od tej pory kolejne etapy zakończenia nauki już zawsze będą miały uroczysty charakter i piękną oprawę artystyczną. Ich znaczenie polega przede wszystkim na kształtowaniu więzi zawodowej i koleżeńskiej.
Rok 1956 przynosi nowe zmiany w systemie funkcjonowania szkół medycznych. W miejsce dotychczas istniejącej Szkoły Pielęgniarstwa PCK utworzona zostaje Szkoła Asystentek Pielęgniarskich PCK, a okres nauki w Szkole wydłuża się do 2 lat. Dyrektorem szkoły zostaje Janina Moczydłowska. Funkcję tę pełni przez 19 lat do roku 1975. Jako dyrektor uczestniczy w kolejnych transformacjach elbląskiej szkoły pielęgniarskiej, dbając o poziom kształcenia, dyscyplinę i porządek. Wymagająca w stosunku do siebie i innych, ponad sprawy osobiste stawiała sprawy zawodowe.
Pod kierownictwem Janiny Moczydłowskiej szkoła przekształciła się, otwierając możliwości uzyskania tytułu pielęgniarki dyplomowanej. W tym czasie szkoła zyskała grupę nauczycieli przedmiotów ogólnokształcących i zawodowych o najlepszych kwalifikacjach. Młodzieży stworzono warunki nie tylko do zdobywania wiedzy fachowej, lecz również zorganizowanej działalności w licznych kołach i związkach.
Szkołę Asystentek w ciągu 10 lat ukończyło 419 słuchaczek. Ponadto w ramach czteromiesięcznych kursów organizowanych na bazie szkoły 126 absolwentek uzyskało tytuł sióstr PCK. W 1961 r. decyzją Zarządu Głównego PCK zmieniono nazwę na Zasadniczą Szkołę Medyczną Asystentek Pielęgniarskich PCK.
Działalność uczniów i wychowawców w latach 1951-1966 na trwale zapisała się w historii szkoły i miasta. Młodzież uczestniczyła we wszystkich przedsięwzięciach organizowanych przez władze miasta i powiatu dla mieszkańców. Odgruzowywaliśmy miasto, zabezpieczaliśmy pod względem medycznym pracę brygad Służby Polsce, prowadziliśmy szeroko zakrojoną akcję popularyzującą zasady higieny. Ponadto nasze uczennice uczestniczyły w akcjach sanitarno-porządkowych na terenie internatów i hoteli robotniczych. Dbałość o czystość i higienę uczennice zaczęły od „własnego podwórka”, o czym świadczyć może zdobycie pierwszego miejsca w konkursie czystości zorganizowanym przez Zarząd Miejski PCK.
Zgodnie z ideą krzewienia wiedzy medycznej słuchaczki pod opieką instruktorek brały udział w akcjach polegających na demonstrowaniu zabiegów pielęgnacyjnych, sposobów opatrywania ran, przewijania i kąpania noworodków. Pokazy przeprowadzano w punktach aptecznych, zakładach pracy, Kołach Gospodyń Wiejskich-często połączone z pogadankami na temat szkodliwości nadużywania alkoholu, tytoniu itp.. Słuchaczki starały się dotrzeć zarówno do środowisk miejskich, jak i wiejskich, do osób młodych i starszych, szczególną uwagę poświęcając młodym matkom. Brały udział w szczepieniach ochronnych przeciwko chorobie Heinego-Medina, werbowały honorowych dawców krwi.
Aktywny udział w życiu miasta sprawił, iż szkoła nasza została doceniona przez mieszkańców i władze Elbląga. Dowodem dużego uznania dla pracy pedagogów i uczennic szkoły były liczne podziękowania kierowane pod naszym adresem przez władze miejskie. Szkoła stała się także miejscem wymiany doświadczeń kadr medycznych. Mieliśmy okazję gościć u siebie przedstawicieli Oddziałów Wojewódzkich PCK, delegacje Czerwonego Krzyża z Węgier, Czechosłowacji. Francji.
Lata 1951-1966 były również okresem ożywionej działalności kulturalnej. Założony przez uczennice zespół artystyczny uświetniał nie tylko uroczystości szkolne, lecz także wielokrotnie był zapraszany do udziału w akademiach organizowanych przez elbląskie zakłady pracy. Tradycją zespołu stały się występy dla chorych i niepełnosprawnych w szpitalu, Domu Dziecka, Domu Rencisty. Programy te zawsze przyjmowane były bardzo ciepło, wnosząc w życie ludzi chorych, starych i opuszczonych wiele radości i uśmiechu.
Przez 14 lat działalności szkołę opuściło ponad tysiąc doskonałe przygotowanych do pracy pielęgniarek, które w większości podjęły pracę w elbląskich placówkach służby zdrowia. Prowadzone akcje: propagujące higienę życia codziennego, szczepień, sanitarno-porządkowe, wpisały się na trwale w obraz miasta, szkołę i jej podopiecznych. To społeczne uznanie sprawiło, iż Komitet Rodzicielski postanowił ufundować szkole sztandar. Uroczyste wręczenie nastąpiło 25 marca 1965 r.. Od tej pory sztandar zawsze towarzyszy uczniom i nauczycielom w ważnych chwilach, jest przedmiotem naszej tłumy, a wyhaftowane hasło: „W świat niesiemy swe serce i siły” przypomina o etyce i godności zawodu. Od 1965 r. sztandar stanowi najważniejszy akcent rozpoczęcia nowego roku szkolnego, gdyż właśnie przy nim odbywa się ślubowanie nowo przyjętych uczniów. I choć tekst ślubowania obowiązuje już od prawie pięćdziesięciu lat, jego sens pozostał niezmienny. „…Pomoc człowiekowi choremu, niedołężnemu i cierpiącemu niezależnie od jego rasy, wyznania i przekonań…” to naczelna dewiza całej kadry pedagogicznej, w duchu której wychowujemy naszą młodzież.
Rok 1966 przyniósł kolejne zmiany w systemie funkcjonowania szkoły. 1 września tego roku, na bazie dotychczasowej Szkoły Asystentek Pielęgniarskich PCK powołano Państwową Szkołę Medyczną Pielęgniarek. Warunkiem przyjęcia do szkoły było posiadanie świadectwa dojrzałości. Wprowadzenie zmiany miało ogromne znaczenie dla podwyższenia poziomu kształcenia zawodowego. Zniwelowana została duża rozpiętość wieku uczennic, która występowała w poszczególnych grupach do czasu wprowadzenia wymagań matury. Nauka trwała dwa lat, a po jej zakończeniu absolwentki uzyskiwały tytuł pielęgniarki dyplomowanej.
W skład ówczesnej Rady Pedagogicznej wchodzili następujący wykładowcy: J.Moczydłowska, M.Miszczak, M.Szczerba, W.Butkont, S.Wilczewski, S.Bukato, M.Nyka-Pickarska, J.Barciński, H.Sobieska. T.Wojno, E.Dudzińska, A.Markowski, J.Lacha, J.Fitobór, M.Barczyk, H.Wnuk, A.Przysiocki, K.Orecka, J.Panasik, H.Minkiewicz.
Pierwsze dyplomy wykwalifikowanych pielęgniarek rozdane zostały w maju 1968 r. Wśród absolwentek znalazły się między innymi Krystyna Sienkiewicz, Irena Marzecka, które oprócz bardzo dobrych wyników w nauce reprezentowały szkołę w Olimpiadzie Pielęgniarskiej, zajmując wysokie lokaty na szczeblu krajowym.
W roku 1971 po raz kolejny zmieniono nazwę szkoły na Medyczne Studium Zawodowe. Ta nazwa zachowała do 2005 r., choć profile kształcenia i kadra pedagogiczne zmieniały się.
Również w 1971 r. w gmachu II LO przy Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli zostaje utworzone Liceum Medyczne dla Pracujących. Warunkiem przyjęcia było posiadanie świadectwa ukończenia Szkoły Asystentek Pielęgniarskich. Umożliwiło to uzupełnienie wykształcenia i zdobycie dyplomu pielęgniarskiego wielu pracownikom służby zdrowia. Nauka trwała najpierw 3 później 4 lata.
W okresie 1971-1981 (odbyły się 3 cykle szkoleniowe, które ukończyło 102 absolwentki. W programie nauczania były przedmioty ogólnokształcące i zawodowe oraz zajęcia praktyczne, odbywające się w ramach pracy w oddziałach szpitalnych.
Organizatorem i pierwszym kierownikiem w latach 1971-1974 była mgr Stanisława Sterczcwska, następnie w latach 1974-75 Antonina Winowiecka a od 1975-1981 Barbara Kosecka.
Mimo występujących trudności praca w Medycznym Studium Zawodowym zawsze prowadzona była na bardzo wysokim poziomie i nie odnosiła się wyłącznie do realizacji zadań programowych.
Oprócz zajęć szkolnych, organizacja wychowania oparta była na działalności społecznej, sportowej, turystycznej i krajoznawczej.
Tradycją szkoły, godną podkreślenia, stały się akcje pomocy udzielanej osobom chorym, starym i samotnym.
50-lecie Polskiego Czerwonego Krzyża, przypadające na rok 1972, zintensyfikowało prace naszych uczennic na rzecz środowiska lokalnego. Uczestniczyliśmy we wszystkich pracach organizowanych przez Oddział Powiatowy PCK.
Reforma administracyjna kraju przeprowadzona w 1975 r. przyniosła również zmiany w życiu szkoły. Decyzja o powołaniu w Elblągu Liceum Medycznego ostatecznie przesądziła o przyznaniu szkole nowej siedziby. Stał się nią stary i zniszczony budynek po byłej szkole podstawowej przy ul. Robotniczej. Po odejściu wieloletniej dyrektorki Janiny Moczydlowskiej kierownictwo szkoły przejął Czesław Taraszkiewicz.
1 września 1975 r. w nowej siedzibie szkoły naukę rozpoczęło 120 uczennic Liceum Medycznego oraz słuchaczki Medycznego Studium Zawodowego. Nowy dyrektor włożył wiele energii w doprowadzenie obiektu do stanu umożliwiającego sprawne prowadzenie procesu dydaktycznego. Remonty, modernizacje i prace adaptacyjne trwały przez cały okres pełnienia kadencji dyrektora. Z jego inicjatywy powstaje biblioteka, pracownia fotograficzna, spółdzielnia uczniowska, harcówka oraz szatnia dla uczniów. Organizuje się szkolny teatrzyk, aktywnie pracuje ZHP, PCK, ZSMP, Koło Młodej Pielęgniarki. Gabinety przedmiotowe uzyskały nowoczesne wyposażenie w pomoce dydaktyczne, a troska o poziom i estetyczny wygląd przyniosła szkole II miejsce w województwie za urządzenie gabinetu matematycznego.
W tym też czasie szkoła została wyróżniona w konkursie „Klubu otwartych szkół” za upowszechnianie wiedzy o placówce i warunkach nauki.
Nowy budynek szkoły tylko przez krótki czas pozwalał na sprawne funkcjonowanie. Uruchomienie Liceum Medycznego, a więc objęcie młodzieży kompleksowym przygotowaniem ogólnokształcącym i zawodowym sprawiło, iż powstała konieczność prowadzenia zajęć na dwie zmiany. Dzięki zabiegom dyrekcji i grona pedagogicznego pracownie szkolne wzbogacano systematycznie w niezbędny sprzęt i pomoce dydaktyczne, dużo uwagi poświęcono również tworzeniu właściwych warunków sanitarno-higienicznych.
Młodzież czynnie włączyła się w zagospodarowanie terenu szkoły. Przepracowała ponad 10.000 godzin, by otoczenie zyskało pożądany wygląd.
Liceum Medyczne od początku swojego istnienia cieszyło się dużym zainteresowaniem społeczeństwa naszego miasta. Z jednej strony szkoła znajdowała uznanie, gdyż większość jej absolwentów zasiliła elbląską służbę zdrowia, z drugiej zaś stała się placówką przygotowującą nie tylko doskonale wykształconą siłę fachową, ale również wyposażającą młodzież w bogatą wiedzę ogólną. Pierwsza klasa maturalna Liceum Medycznego (rok 1980) zainicjowała bale studniówkowe, które organizowane były co roku dla kolejnych roczników maturzystów.
Wiele emocji wzbudziła pierwsza w dziejach Liceum Medycznego matura w równym stopniu egzamin dla abiturientów jak i nauczycieli. Przystąpiły do niej 32 uczennice. Najlepsze wyniki w czasie pięcioletniej nauki osiągnęła Bożena Kunicka, która w nagrodę otrzymała indeks Wydziału Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Lublinie.
W lipcu 1980 r. nastąpiła zmiana dyrektora szkoły. Kuratorium Oświaty i Wychowania powołało na to stanowisko Mariannę Rędzikowską. Funkcję tę pełniła do przejścia na emeryturę w 1990 roku. Szkoła w tym czasie borykała się z trudnymi warunkami lokalowymi, uczniowie pozbawieni byli sali gimnastycznej, brak było pomieszczeń do prowadzenia zajęć pozalekcyjnych, a także internatu.
W kwietniu 1981 r. staraniem dyrektora szkoła zmienia lokalizację. Zajmuje pomieszczenia w II LO przy ul. Królewieckiej 42. Przeprowadzka i remonty, w których w równym stopniu uczestniczyli nauczyciele, uczniowie i rodzice, trwały do rozpoczęcia nowego roku szkolnego. Równolegle prowadzone były również prace w budynku przy ul. Słonecznej (tzw.”Syberia”), w którym usytuowano gabinet do zajęć z zakresu higieny, pracownie pielęgniarskie.
W kolejnych latach szkoła nadal się rozwijała. Z dniem 1 września 1983 r. Minister Oświaty i Nauki powołuje przy Medycznym Studium Zawodowym Policealne Studium Zawodowe dla Pracujących-Wydział Pielęgniarstwa. Dwa lata później Wydział Analityki Medycznej. 1 września 1985 r. powstał Zespół Szkół Medycznych, w skład którego weszły następujące szkoły:
- Liceum Medyczne
- Medyczne Studium Zawodowe
- Policealne Studium Zawodowe dla Pracujących.
W czerwcu 1986 r., ze względu na zły stan obiektu przy ul. Słonecznej, Kurator Oświaty przydzielił nam jedną salę lekcyjną w budynku II Liceum, dwie klasy w SP nr 12 przy ul. Nowowiejskiej-tam umieszczono pracownie pielęgniarskie. Słuchacze Policealnego Studium Zawodowego dla Pracujących odbywali swoje zajęcia na terenie Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego przy ul. Żeromskiego. Ta różnorodność miejsc i warunków nauki nie ułatwiała procesu dydaktycznego i wychowawczego. Z tym większym więc szacunkiem odnieść się należy do tych nauczycieli i wykładowców, którzy bez względu na usytuowanie swoich gabinetów dążyli do ich najlepszego wyposażenia. Z wielkim uporem gromadzono szkolny księgozbiór, który w 1986 r. osiągnął ilość 13,5 tysiąca wolumenów.
Wielkie zaangażowanie kadry pedagogicznej i młodzieży w rozwój szkoły zostało dostrzeżone przez władze wojewódzkie i miejskie. Szkoła uzyskała prawo noszenia imienia Jadwigi Romanowskiej – zasłużonej polskiej pielęgniarki oraz otrzymała nowy sztandar. 11 kwietnia 1987 r. był prawdziwym świętem w dziejach szkoły. W tym dniu odbyło się uroczyste nadanie imienia i wręczenie sztandaru szkole, na podstawie specjalnego Zarządzenia Ministra Oświaty i Wychowania. W tym też dniu, po uroczystym ślubowaniu uczniów, przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej udekorował sztandar odznaką „Za zasługi dla województwa elbląskiego”. Wzruszającym momentem tej uroczystości było przemówienie Marii Foltynowicz-siostrzenicy Jadwigi Romanowskiej, która uczestniczyła w uroczystości wraz z rodziną. Dokonała odsłonięcia tablicy pamiątkowej i przekazała rodzinne pamiątki po patronce. Były też podziękowania od pracowników elbląskich placówek służby zdrowia, dyrektorów szkół, Komendy Hufca ZHP. Zasłużonym nauczycielom i wychowawcom wręczono odznaczenia państwowe, regionalne i resortowe.
Dwa miesiące później mury szkoły opuściły ostatnie absolwentki Policealnego Studium Zawodowego dla Pracujących-Wydziału Pielęgniarstwa.
30.VIII.199O r. po dziesięcioletniej pracy na stanowisku dyrektora Zespołu Szkół Medycznych odchodzi na emeryturę Marianna Rędzikowska. Funkcję dyrektora z poręczenia Rady Pedagogicznej obejmuje Elżbieta Kowalska. Pełni ją dwa lata-do 1992 roku.
W roku 1992 na podstawie decyzji Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej wstrzymano nabór do Liceów Medycznych. Kształcenie pielęgniarek od tej pory odbywa się w formie pomaturalnej. Warunki nauczania pozostają nadal bardzo trudne. Na 520 osób uczących się na różnych wydziałach szkoła dysponowała tylko 9 salami wykładowymi. Zajęcia trwały więc od godz. 7:00 – do 18:00. Korzystając z życzliwości Zespołu Opieki Zdrowotnej zorganizowano pracownię w Szpitalu przy ul. Żeromskiego.
W 1992 r. Zarząd Miasta podjął decyzję o przyznaniu szkole własnej siedziby w byłych obiektach koszar wojskowych przy ul. Saperów.
Na stanowisko dyrektora szkoły powołano Stanisławę Bujnowicz, która pełniła tę funkcję do 2009 roku.
Rozpoczęcie roku szkolnego 1992/1993 stanowiło bardzo ważny moment w dziejach szkoły. Placówka doczekała się wreszcie upragnionego własnego budynku, który wspólnymi siłami dyrekcji, nauczycieli, pracowników administracji i obsługi oraz uczniów i ich rodziców przygotowaliśmy na dzień 1 września. Uroczystość otwarcia nowego roku szkolnego miała bardzo podniosły charakter. Po raz pierwszy zainaugurował swoją działalność nowy kierunek kształcenia-Wydział Fizjoterapii.
Najważniejsze działania polegały na przeorganizowaniu szkoły. Wstrzymano nabór do Liceum Medycznego i dostosowano kształcenie do lokalnych potrzeb. W ciągu trzech lat powołano 3 nowe kierunki. Tworzenie kolejnych wydziałów pociągało za sobą konieczność modernizacji i dostosowania pomieszczeń do potrzeb wdrażanych programów nauczania. Największym sojusznikiem okazali się rodzice, którzy w trosce o przyszłość swoich dzieci przejęli współodpowiedzialność za losy szkoły. Z ich inicjatywy gromadzono systematycznie fundusze przeznaczone na wyposażenie szkoły, zakup pomocy dydaktycznych i organizację zajęć pozalekcyjnych. Dzięki operatywności Komitetu Rodzicielskiego szkoła wzbogaca się o meble i książki, kserokopiarkę, sprzęt do gabinetów przedmiotowych. Naszej młodzieży stworzono wreszcie możliwość korzystania z zajęć na pływalni i aerobiku.
Z zapałem przystąpiliśmy do urządzania „Izby Tradycji” i później gabinetu „Promocji Zdrowia”, sal komputerowych, trzech pracowni pielęgniarstwa. Reaktywowano zespół muzyczny, urządzono radiowęzeł, bibliotekę z czytelnią oraz salę audiowizualną. Znacznie wzbogacił się szkolny księgozbiór i, co szczególnie cenne, przybyło wiele opracowań o tematyce medycznej. Oprócz książek i czasopism rozpoczęliśmy gromadzenie zbiorów specjalistycznych, takich jak: programy komputerowe, filmy wideo itd.
W okresie blisko dziesięciu lat pod kierownictwem dyrektor Stanisławy Bujnowicz szkoła przeszła znaczne przeobrażenia, bo oprócz tego, że powołane zostały nowe wydziały, ulepszono i unowocześniono gabinety przedmiotowe. Powstały pracownie medyczne, laboratoria wyposażone w najnowszy sprzęt audiowizualny. W 1993 r. uruchomiona została pracownia komputerowa, dzięki czemu wszyscy słuchacze Studium poza programowo poznają podstawy obsługi komputera i profesjonalnych programów medycznych. Młodzież może korzystać z czytelni, siłowni i basenu.
Szkoła jako jedna z pierwszych w Polsce, w 1994 r. wprowadziła wdrożeniowe programy nauczania. W tym też roku zainicjowany został ogólnopolski program „Sami Sobie”, dzięki któremu do dnia dzisiejszego nasi słuchacze efektywnie promują zachowania zdrowotne w szkołach powiatu elbląskiego w zakresie profilaktyki AIDS, narkomanii, alkoholizmu, nikotynizmu, szkoleń pierwszej pomocy przedrnedycznej i problemów dojrzewania biopsychospołecznego. Te działania sprawiły, iż szkoła nasza doskonale zintegrowała się ze środowiskiem, a słuchacze i wykładowcy stali się popularni, lubiani i cenieni. Przez wszystkie lata pracy szkoły, kolejni dyrektorzy szczególnie dużą uwagę przywiązywali do właściwego doboru kadry nauczycielskiej. Szkoła zawsze mogła liczyć na pomoc najlepszych w swych specjalnościach pracowników elbląskiej służby zdrowia. Udostępniano nam, w miarę możliwości, pracownie i gabinety lekarskie. Olbrzymi, niepodważalny wkład w kształcenie naszej młodzieży wnieśli również instruktorzy praktycznej nauki zawodu oraz opiekunowie praktyk w poszczególnych placówkach. Trzeba podkreślić, że tylko w jednym roku szkolnym zajęcia na Wydziale Pielęgniarstwa prowadzone były w 29 placówkach szkoleniowych, w tym 16 oddziałach lecznictwa zamkniętego i 13 otwartego.
Od 1993 r. młodzież zarówno Liceum Medycznego jak i Medycznego Studium Zawodowego prowadzi działalność w ramach cyklu „Promocja zdrowia i zapobieganie chorobom” dla dzieci, młodzieży i dorosłych z terenu Elbląga. Pogadanki i dyskusje obejmują szeroki zakres tematów promujących zdrowy styl życia.
Od 1.IX.1993 r. uruchomiono nowy kierunek kształcenia w Medycznym Studium Zawodowym-technik farmaceutyczny. Utworzone zostają pracownie specjalistyczne na potrzeby nowego wydziału: technologii postaci leku (tzw. „Mała Apteka”), laboratorium analityczne oraz pracownia kinezyterapii na potrzeby Wydziału Fizjoterapii.
W tym również czasie Komitet Rodzicielski podjął decyzję o ufundowaniu stypendium dla wybitnie zdolnych uczniów. Pierwszymi stypendystkami zostały: Katarzyna Piskor-ze średnią ocen 5,06 oraz Edyta Topolska-ze średnią ocen 4,81.
W czerwcu 1994 r. szkołę opuszcza pierwszych 20 absolwentów Wydziału Fizjoterapii. Większość z nich od razu podjęła pracę w elbląskich placówkach służby zdrowia.
Od 1 września 1994 r. uruchomiono kolejny Wydział-Ratownika Medycznego.
Tworzenie nowego Wydziału wymagało dużych nakładów finansowych i profesjonalnego wsparcia instytucji lokalnych.
Słowa podziękowania za okazaną pomoc i ciągłe promowanie Wydziału należy skierować do Pani Haliny Sałaty Dyrektora Wydziału Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Elblągu oraz płk. Lecha Rogowskiegoówczesnego Szefa Wojewódzkiego Inspektoratu Obrony Cywilnej. Dzięki ich zaangażowaniu szkoła pozyskała środki na zakup sprzętu, ratowniczego i pomocy dydaktycznych, a Wydział zaistniał w środowisku lokalnym.
Od samego początku słuchacze Ratownika Medycznego aktywnie włączają się w działania środowiskowe. Prowadzą szkolenia z zakresu pierwszej pomocy przedmedycznej, prezentują swoje umiejętności ratownicze w akcjach pokazowych.
W grudniu 1995 r. na terenie szkoły odbyła się Wojewódzka Wystawa Sprzętu Medycznego, w której uczestniczyły największe firmy. Prezentowany nowoczesny sprzęt medyczny i ratowniczy cieszył się dużym zainteresowaniem.
19 czerwca 1996 r. pożegnaliśmy ostatnich absolwentów Liceum Medycznego. Przez 21 lat istnienia dyplom wykwalifikowanej pielęgniarki uzyskało ponad 1100 osób.
Po raz pierwszy w historii szkoły 15 słuchaczy otrzymało tytuł ratownika medycznego, tego dnia pożegnaliśmy również ostatnich absolwentów Wydziału Analityki Medycznej. W ciągu 10 lat tytuł technika analityki medycznej uzyskało 80 osób.
Od 1 września 1996 r. w miejsce Zespołu Szkół Medycznych powstaje Medyczne Studium Zawodowe. Od tego dnia kształcimy w systemie policealnym na Wydziałach: Ratownika Medycznego, Fizjoterapii, Techniki Farmaceutycznej i pomaturalnym na Wydziale Pielęgniarstwa.
W kolejnych latach rozszerzamy bazę dydaktyczną o specjalistyczne placówki szkoleniowe oraz modernizujemy pracownie i gabinety przedmiotowe. Dzięki staraniom dyrektora szkoły i władz lokalnych otrzymujemy dwie pracownie komputerowe, skomputeryzowana zostaje biblioteka szkolna, sekretariat, księgowość oraz pracownia ratownictwa. Od 1997 roku słuchacze korzystają z usług Internetu.
W kształceniu słuchaczy wykorzystujemy najnowszą aparaturę i urządzenia medyczne oraz komputerowe programy zawodowe, z którymi absolwenci stykają się w momencie podjęcia pracy zawodowej
Ważnym wydarzeniem dla miasta w roku 1999 była wizyta papieża Jana Pawła II. Szkoła nasza gorąco i aktywnie włączyła się w organizację uroczystości powitalnych Wielkiego Polaka. Słuchacze Wydziału Pielęgniarstwa i Ratownika Medycznego wraz z pracownikami służby zdrowia zabezpieczali medycznie odbywające się uroczystości religijne.
W wyniku reformy administracyjnej kraju od 1 stycznia 1999 r. organem prowadzącym szkołę jest Samorząd Województwa Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.
Polityka kadrowa naszego regionu pozwoliła na utrzymanie dotychczasowych kierunków kształcenia oraz otwarcie w roku szkolnym 2000/2001 nowego Wydziału-Terapeuty Zajęciowego. Kierunek ten cieszy się dużym zainteresowaniem wśród młodzieży.
W roku szkolnym 2002/2003 otwarto wydział Opiekunka Środowiskowa oraz Opiekuna w Domu Pomocy Społecznej dla dorosłych, a dla młodzieży od roku 2003/2004.
We wrześniu 2005 roku szkoła zmieniła swoją nazwę na Szkoła Policealna im. Jadwigi Romanowskiej w Elblągu.
2024/2025
